Սա` ինձ, սա` քեզ, սա` Օստապ Իբրահիմովիչին

ԳՑԵՑԻՆ ՁՈՐԸ
Քաղաքական ամառն իր տարերքի մեջ է: Սպասումը, թե մոսկովյան հանդիպումն ինչ-որ բան կփոխի, չարդարացավ: Նոր սպասումը, թե հոկտեմբերին տեղի ունենալիքը կփոխի, նույնքան անհիմն է:
Հոկտեմբերը նշանակետ է ընտրվել մի շարք առումներով: Հոկտեմբերին, ըստ Սերժ Սարգսյանի բարձրաձայնումի, ինքը պետք է «ոտքով» հատի բաց սահմանը, գնա ֆուտբոլ նայելու: Թուրքիայում:
Եթե կարճ-կոնկրետ ու առանց ձևականությունների, ապա սահմանը չի բացվի: Իսկ Սերժ Ազատիչը կգնա ֆուտբոլ նայելու, թե ոչ, կախված է նրա ֆուտբոլային ինքնազգացողությունից: Ինչ վերաբերում է ֆուտբոլային դիվանագիտությանը, ապա այն, անչափ նուրբ փաթեթավորմամբ, կկնքի իր մահկանացուն, մինչև նոր շրջափուլ:
Ասել, թե Սերժ Սարգսյանը ֆիասկո գրանցեց այս գետնին վրա, տեղին չէ, որովհետև նա ապացուցեց, որ կարող է խաղալ այդ դաշտում: Եվ խաղաց: Հենց միայն Հիլըրիի օրումեջ զանգերն ու ուղերձումները, Բայդենի կողմից Ազատիչի «մոսկովյան» ինքնաթիռի «օդային օկուպացում»-հեռախոսազրույցները բավարար էին ասելու` խաղը վատը չէր, և, որպես կողմ, Հայաստանի հետ հաշվի նստեցին աշխարհի գլոբալ խաղացողները, ի մասնավորի` ԱՄՆ-ը, և` ամենաբարձր մակարդակում: Ինչը ցայդ չէր եղել: Մինչդեռ պարզ է. Օբաման, որի վարկանիշն այլևս իջնում է անշեղորեն, նաև` «ցեղասպանություն» բառը չարտաբերելու համար, առանց այդ էլ չէր արտասանելու այդ բառը: Երկուստեք (կուզեք` երեքուստեք) խաղացին: Նորմալ էր:
Հոկտեմբերի հաջորդ առանձնահատկությունն էլ այն է, որ մի վերջին անգամ հանդիպելով միմյանց, հակամարտող երկու երկրների նախագահները, որոնցից մեկի «տրամադրությունն անշեղորեն բարձր» է լինում (և դա, իհարկե, Սերժ Սարգսյանն է` ըստ «Հայլուրի»), իսկ մյուսն ապրում է սերնդի ու դարի ողբերգությունը` առանձին վերցրած իր դեմքի վրա (սա էլ, պարզ է` Ալիևն է) եզրափակիչ-հրաժեշտի սեանս կտան տեսախցիկների առաջ` նույնքան անպտուղ, ինչպես եղել է ցայս, որովհետև այդ հանդիպումը «նվիրված» կլինի ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների անպտուղ աշխատանքի «տարելիցներին» (նրանցից երկուսի համար դա կլինի վերջին «առաջընթացը»` ղարաբաղյան բանակցային «սեղանին շուրջ»):
ՈՒ բոլորս հանգիստ շունչ կքաշենք, որովհետև մեր շատ սիրելի ու համակրելի «Մեթն» այլևս իր դաժան լավատեսությամբ, անհեթեթ հերքումներով չի կեղեքի մեզ:
Նա և մեր ռազմավարական գործընկեր Մերզլյակովը կլքեն ՄԽ-ն: ԵԱՀԿ այս ՄԽ-ից կմնա երկու պայծառ վերհուշ. երբ նրանք բոլորով, Դենիել Ֆրիդն էլ նրանց հետ, 2006-ին «Մարիոթ-Արմենիայում» կարդացին իրենց այցի մասին հերթական հայտարարությունը. մի պարբերությունը մեկը, մյուսը` հաջորդը. Ֆասիեն` ֆրանսերեն, Դենը` անգլերեն, Մերզլյակովը` ռուսերեն, և ամենաարտահայտիչը կարդում էր Մերզլյակով Յուրին։ Կարդում էին կանգնած, առոգանությամբ, հիացական հայացքներ ու ներհայեցում փոխանցելով լրագրողներին` Բլոկի «ցերկովնի խորի» հայտնի «պերսոնների» պես: Ցնցող էր:
Երկրորդ վառ հուշն էլ այն է, որ Ռամբույեի հայտնի ամրոցում Քոչարյանի հետ համատեղ «օկուպացիոն» (ներեցեք արտահայտությանս համար, բայց` արտաքնոց) էր մտել պարոն Յուրի Մերզլյակովն ու ինստրուկտաժել վերջինիս` չշարունակել բանակցությունները (ռուսական մամուլն անմիջապես տիրաժավորել էր այս լուրը, որպեսզի ոչ ռազմավարական ամերիկաներում հասկանան-իմանան, թե ով է էս կողմերում «տերը, ում համար են հաչում շները»), Քոչարյանը դուրս էր եկել «օկուպացիանոցից» և ԵԱՀԿ ՄԽ-ին, թե` «հոքիրը մըհացել է, ես գնալ տիմ Ղըրաբաղ, գուդ բայ, պարիկամներըս»:
Այսքանն ենք, թերևս, հիշելու այս եռյակից:
Իսկ երկար նաղլը պատմեցինք ցուցանելու համար, որ հոկտեմբերին, ամենամեծ ցանկության դեպքում իսկ, թե՛ ղարաբաղյան, թե՛ Թուրքիո «գետնին» վրա ոչինչ էլ տեղի չի ունենա:
Սակայն նույնը չես ասի ներհայաստանյան զարգացումների «գետնի, քառ ու քռի» մասին։ Հոկտեմբեր-նոյեմբերին, իսկ եթե կարճ` աշնանը, մեզանում տեղի ունենալիքը բավականին հետաքրքիր է լինելու, քանի որ հոկտեմբերյան արտաքաղաքական զարգացումներից հետո առաջանում է լիարժեք դադարի հնարավորություն, ստեղծվում է բարենպաստ դաշտ, ուստի բոլոր կողմերն էլ փորձելու են երևակել իրենց ծրագրերը, նպատակները, որ ցայս խնամքով քողարկում էին:
Հայաստանում արդեն տևական ժամանակ ընթանում են սողացող վերադասավորություններ, որոնք դեռևս առարկայական պատկեր չունեն, սակայն ներիշխանական շահերն ու բախումների մախաթը պարկում երկար պահել չի լինի:
Եվ եթե մինչ մոսկովյան վերջին հանդիպում գերխնդիրը մեկն էր, լավ հասկացողները և առանձնապես վատ հասկացողներն ապրում և ամեն ինչ անում էին, որպեսզի հանկարծ պահը չկորցնեն, ու հասցնեն ասել` ինչ գեղեցիկ ես, կանգ առ, իմա` եթե Սերժ Սարգսյանը հրաժարական տար` «ստորագրելու» պատճառով, իրենք անմիջապես նրա տեղն զբաղեցնեին: Չէ, մենք չենք ասում, որ այդ լիազորությունը հատկապես խորհրդարանի խոսնակինն էր` Սահմանադրությամբ ամրագրված: Հենց էնպես` օրենքն ենք ֆիքսում:
Եվ քանի որ ստորագրումը համառորեն ու դաժանաբար տեղի չի ունենում, նոր վերադասավորությունների թիրախն այլևս 2012-ի խորհրդարանական ընտրություններն են: Պլանավորվում-սաղմնավորվում են նոր կուսակցություններ, ձախողվում, տորպեդահարվում է դրանց ստեղծումը:
Խաղում են բոլորն ու` անմնացորդ, բոլորն էլ փորձում են հասկանալ` ում հետ են գնալու այդ ընտրություններին, ինչպես:
Հենց աշնանը Սերժ Սարգսյանը կսկսի այդքան երկար սպասված կադրային տեղաշարժերը` ստաժավոր մարզպետներից մինչև...
«Թիրախի» տակ է վարչապետական աթոռը: Ինչպես միշտ: Մի քանի կողմից: Նախագահականի կողմից այն «հարձակում-նահանջում» չափաբանության տակ է. շատ չուժեղանա (տնտեսական ճգնաժամը բա թողե՜ց, որ վարչապետը դասախոսություն կարդա և ուժեղանա, ՀԲ-ն, միջազգային ֆինանսական կառույցները չեն լքում իրենց ֆավորիտ Տիգրան Սարգսյանին, ինչն էլ հաստատ թե՛ նախագահականում, թե՛ մնացած «ինստանցիաներում» դուրեկան չէ):
Վարչապետական աթոռի հավակնորդները, ինչպես միշտ, երկուսն են: Չենք գրում Հովհաննես Աբրահամյանի մասին, ինքն անձամբ մեր թերթին հավատացրել է, որ, ախր, շատ լավ են վարչապետի հետ իր հարաբերությունները, անմահական ( չենք հարցնում` բա մինչ էդ ինչո՞ւ էին «վատ»): Չենք հիշեցնում նույնիսկ հուլիսի 10-ի ԱԺ արտահերթ նիստի ժամանակ տեղի ունեցածը, որն իր «խորքում-ենթատեքստում» բոլորովին հակառակի մասին էր խոսում:
Անցնելով առաջ տեղեկացնենք, որ, ըստ շրջանառվող լուրերի, ոմանք չեն բացառում` հաջորդ ֆավորիտը` նախագահի աշխատակազմի ղեկավարը, առաջիկայում, թերևս, դառնա փոխվարչապետ: Պրոֆիլակտիկ նշանակությամբ: Ծանոթանա «մոտիկից» գործին, որպեսզի հետո կարողանա վարչապետել: Հակակարկտային և Ջերմուկի «առողջացման» ծրագրերը նույնպես էս կոնտեքստում են:
Բայց հասկանալի է, չէ՞, որ արթուն ժամապահ, Քոչարյանի ժամանակներից «պոստում կանգնած», «գործում» թրծված, գորշ կարդինալի «մունդիրովկային» տիրապետող Արմեն Գևորգյանը քնած չէ:
Կառավարությունում, փաստորեն, երբեք չքաղաքականացված վարչապետի հետ փորձում են քայլ անել: Անհաջող: Այլ կերպ, քան ՌԱԿ-ՀՌԱԿ-արմենական այդ ողջ թնջուկը բնորոշել հնարավոր չէ:
Իսկ գուցե պլանավորված էր վարչապետանոցում արված ՌԱԿ-ի «ձմեռումն» ու տապալո՞ւմը նույնպես, և ոմանք այդ մասին հոգացե՞լ էին: Խիստ մանրակրկիտ:
Բոլոր դեպքերում, այդ տապալումը նաև ազդանշան էր նրանց, ովքեր ցանկանում են նոր կուսակցություններ ստեղծել (իսկ այդպիսիք ամենևին էլ քիչ չեն մեզանում ու լրջորեն մլուլ են տալիս` սպասելով նախագահականի, իսկ իրականում` Սերժ Ազատիչի աշնանային ազդանշանին ու «դաբրոյին»):
Իսկ ազդանշանի, «հայերեն»` սիգնալի առաջին ընդունում-հանձնումը կատարեց Սամվել Բաբայանը, նույն ինքը` «կամանդույուշչին» (նույն ինքը` Իժոն), դաշինքա-ռամկավարական անչափ դժվար ձեռք բերած դաշինքը գցելով... ձորը:
Սպասենք հաջորդ ձորակատարներին:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ